Historię biednego boksera z Filadelfii, któremu udało się sięgnąć po tytuł mistrzowski, podziwimy na ekranach kin już od 46 lat! Pierwsza część Rocky’ego zadebiutowała w 1976 roku. Przed wami ciekawostki z wszystkich odsłon Rocky’ego.
Rocky
Scenariusz
Scenariusz pierwszej części Rocky’ego, Stallone napisał w trzy i pół dnia. Zainspirowała go do tego walka Muhammada Ali, z mało znanym bokserem Chuckiem Wepnerem. Pierwsza wersja scenariusza różniła się od gotowego filmu. Adrian pochodziła z rodziny żydowskiej, Pauliego nie było, Mickey był rasistą, a Apollo nie był Afroamerykaninem, tylko Jamajczykiem. W końcówce filmu Rocky miał rzucić boks i zająć się prowadzeniem sklepu zoologicznego. Scenariusz przepisywany był łącznie 9 razy.
Niektóre źródła mylnie podają, że scenariusz był debiutem Stallone. Tak naprawdę pisaniem scenariuszy zajmował się od kilku lat, a niektóre udało mu się nawet sprzedać. Stallone tworzył wtedy pod pseudonimem Q. Moonblood. Na podstawie jednego ze skryptów powstał odcinek antologii The Evil Touch, zatytułowany Heart to Heart. Stallone poprawiał także dialogi przy filmie Chłopaki z Flatbush, w którym grał pomniejszą rolę. Przed zagraniem Rocky’ego udało mu się wystąpić w 13 filmach. Prawdopodobnie najlepszym pokazem jego umiejętności aktorskich był występ w serialu Kojak. Stallone wcielił się w policjanta, który podczas akcji przypadkowo zastrzelił dziecko.
Stallone twierdzi, że w trakcie pisania scenariusza miał na koncie około 100 dolarów (jakieś 500 w czasach obecnych). Włodarze studia zaoferowali mu 340000 tys. dolarów za scenariusz i odstąpienie od zagrania głównej roli. Studio chciało nakręcić wysokobudżetową produkcję ze znanym aktorem. Pod uwagę brane były nazwiska takie jak: James Caan (Ojciec chrzestny), Ryan O’Neal (Love story) i Burt Reynolds (Deliverance). Stallone jednak uparcie odmawiał oddania roli. W końcu studio zgodziło się na obsadzanie nieznanego aktora, jednak w zamian budżet został obniżony do zaledwie miliona dolarów. Stallone dostał $20,000 za scenariusz i minimalną gażę dopuszczaną przez gildię aktorów – $350 za tydzień pracy.
Przyjęcie u Kitty i Studa
Wśród filmów, w których Stallone zagrał przed Rockym, najgłośniejszy stał się występ w filmie dla dorosłych zatytułowanym Przyjęcie u Kitty i Studa. Wbrew obiegowej opinii nie był to jednak film pornograficzny tylko lekki erotyk. Dzieło przeszło niemal bez echa i dopiero sukces Rocky’ego skłonił producentów do wznowienia pokazów, pod zmienionym tytułem „Włoski ogier”
Casting
W Adrian wcielić się miała Susan Sarandon, jednak ktoś uznał, że aktorka jest zbyt seksowna. Innymi kandydatkami były Cher i Bette Midler. Rolę w końcu wygrała Carrie Snodgress jednak umowa nie doszła do skutku ze względu na wygórowane oczekiwania finansowe. Talia Shire dostała rolę w ostatniej chwili.
Pierwotnie rolę Apollo Creeda zagrać miał mistrz wagi ciężkiej organizacji WBC Ken Norton. W ostatniej chwili z nieznanych powodów zrezygnował. Producenci musieli znaleźć zastępstwo. Na casting dostał się były zawodnik NFL Carl Weathers. Miał on za sobą zaledwie cztery trzecioplanowe role, jednak wyglądem pasował do roli. Producenci zaprosili go do czytania dialogów. Weathers nie wiedząc, że stojący naprzeciw niego Stallone jest gwiazdą widowiska, zaczął go obrażać. „Mogę zagrać lepiej, jeśli dacie mi prawdziwego aktora” – powiedział. Wbrew pozorom uwaga ta spodobała się Stallone, gdyż pasowała do zaczepnego charakteru Apolla.
Ograniczenia budżetowe
Romantyczna scena na zamkniętym lodowisku powstała trochę z przypadku. Rocky miał zabrać Adrian na lodowisko podczas godzin otwarcia. Niestety okazało się, że nie starczy pieniędzy na wynajęcie odpowiedniej ilości statystów.
Pieniędzy nie starczyło także na zatrudnienie statystów do grania widzów podczas końcowej walki. Kandydatów zachęcano więc…darmowym jedzeniem.
Niewielki budżet nie pozwolił na zatrudnienie kostiumografa. Kapelusz i kurta Rocky’ego kupione zostały w lokalnym lumpeksie, a większość obsady grała we własnych ciuchach.
Przed końcową walką, nad ringiem widać wielki baner z wizerunkami Rocky’ego i Apollo. Plakat pokazuje Rocky’ego w czerwonych szortach z białym paskiem, podczas gdy faktycznie nosi białe szorty z czerwonym paskiem. Był to błąd popełniony przez rekwizytorów. Ponieważ nie było czasu ani pieniędzy na jego naprawienie, Stallone wpadł na pomysł, aby jego bohater po prostu wytknął błąd.
Inspiracje
Chuck Wepner
Inspiracją do napisania scenariusza była walka pomiędzy Muhammadem Alim a Chuckiem Wepnerem. Wepner był kiepskim bokserem, znanym był z tendencji do obfitego krwawienia. Fani nadali mu pseudonim The Bayonne Bleeder (hemofilik z Bayonne). Muhammad Ali był w tym czasie w szczytowej formie. Nikt nie spodziewał się, że Wepner wytrzyma dłużej niż trzy rundy. Alemu nie chciało się nawet trenować. Próbował za to nakręcić wokół wydarzenia jak największe zainteresowanie. Przed wspólnym wywiadem w telewizji miał namawiać rywala do publicznego nazwania go „piero^&%&* czarnuchem”. Miało to utwierdzić widzów w przekonaniu, że walka będzie miała wymiar osobisty.
Wepner okazał się jednym z niewielu rywali, którym udało się posłać Alego na deski. Ali twierdził jednak, że nie został znokautowany, tylko poślizgnął się, gdy rywal nadepnął mu na stopę. Tak czy inaczej, mistrz wygrał przez nokaut, jednak kosztowało go to 15 morderczych rund. Nikt nie spodziewał się, że Ali będzie musiał tak się napracować. Więc chociaż Wepner przegrał, tak naprawdę wygrał, gdyż zdobył uznanie publiczności i sławę.
Dla Wepnera podobnie jak dla Rocky’ego boks był zajęciem pobocznym. Na pełen etat pracował jako komiwojażer. W 2003 Wepner pozwał Stallone, gdyż uważał, że należą mu się zyski od filmów. Sprawa została załatwiona ugodą pozasądową. O życiu Wepnera opowiada film Chuck z 2017.
Joe Frazier
Zawodowy mistrz świata w latach 1970-1973 podobnie jak Rocky pochodził z Filadelfii. Przed zyskaniem sławy pracował w chłodni, w której boksował mrożone mięso. Frazier zaliczył małe cameo w filmie. To z nim rozmawia Apollo przed walką.
Muhammad Ali
Ali był oczywiście inspiracją dla mistrza wagi ciężkiej Apollo Creeda. Ali jednak nigdy nie miał nic przeciwko swojemu sportretowaniu na ekranie.
Rocky Marciano
Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że „Rocky” nie jest imieniem głównego bohatera tylko jego pseudonimem. Prawdziwe imię głównego bohatera to Robert Balboa. Pseudonim Rocky pochodzi od boksera Rocky’ego Marciano. Marciano był niski, miał krótki zasięg ramion, a jego technika była okreslana jako „niezdarna”. Był jednak znany z niezłomności, dzięki której wygrał 49 walk zawodowych, z czego 43 przez nokaut.
Sylwester Stallone
Ostatnią osobą, na której został oparty Rocky byłą sam autor scenariusza. Niektóre sceny były odzwierciedleniem tego co przechodził Stallone, zanim zyskał sławę.
Inne
Słynne schody prowadzą do Filadelfijskiego Muzeum Sztuki. Od czasu premiery filmu, ich nieoficjalna nazwa to „schody Rocky’ego”.
Obok Charliego Chaplina, Stallone jest jedynym aktorem, który był nominowany do Oskara zarówno za główną rolę jak i scenariusz oryginalny.
Stallone sam wymyślił choreografię walk. Ponieważ ani on, ani Weathers nie mieli bokserskiego doświadczenia (Weathers nakłamał na ten temat podczas castingu), walka została rozpisana cios za ciosem na 32 stronach. Przetrenowanie choreografii zajęło 35 godzin.
Rocky 2
Trening
Biorąc pod uwagę miejsca, które Rocky odwiedzał podczas swojego porannego biegu, bokser pokonywał około 50 kilometrów, czyli o 10 więcej niż długość maratonu. Takie bieganie dla boksera przygotowującego się do walki byłoby szkodliwe.
Do sceny biegu zatrudniono 800 statystów – w większości dzieci.
Rocky słynie z nienagannej sylwetki, jednak w drugiej odsłonie prezentuje się bardzo słabo. Powodem był wypadek podczas ćwiczeń. Stallone trenował pod okiem dwukrotnego Mr. Olimpia Franco Columbu. Przy 100 kilogramowym obciążeniu zerwał mięsień piersiowy. Skończyło się na wizycie w szpitalu i 160 szwach. Z powodu rekonwalescencji plan zbudowania imponującej masy mięśniowej musiał poczekać. Początkowo miejsce zerwania było prawie niewidoczne, jednak w późniejszych latach pojawilo się nieestetycznie wgłębienie. Z tego powodu Stallone zrobił sobie duży tatuaż maskujący bliznę.
Z ciężarem wiąże się mała kontrowersja. W wywiadzie dla gazety New York Times z 1979 Stallone jako ciężar na sztandze podaje 220 funtów (99 kg). Z kolei w swojej autobiografi zatytułowanej Sly Moves, Stallone podaje, że wyciskał wtedy 385 funtów (175 kg).
Inne
Talia Shire (Adrian) miała być obecna przy ringu podczas walki, jednak nie mogła ze względu na inne zobowiązania. Sceny, w których ogląda walkę z domu, to dokrętki nakręcone po zakończeniu zdjęć.
Chuck Wepner miał wystąpić w niewielkiej roli, jednak okazało się, że bokser jest całkowicie pozbawiony umiejętności aktorskich.
Rocky 3
Thunderlips
Walka z zapaśnikiem granym przez Hulka Hogana została zainspirowana walką Chucka Wepnera z jednym z największych zapaśników w historii – Andre the Giant. Andre ważył 236 kilo i mierzył 224 centymetry wzrostu. Mierzący „zaledwie” 196 centymetrów i ważący 100 kilo Wepner wyglądał przy nim jak liliput. Walka zakończyła się w trzeciej rundzie, gdy Andre podniósł oponenta i wyrzucił go z ringu. Co ciekawe walka wcale nie była atrakcją wieczoru. Największym pojedynkiem tej samej gali była walka Muhammada Ali z japońskim zapaśnikiem Antonio Inokim. Walka ta niestety okazał się wielkim rozczarowaniem. Japończyk przez większość walki kładł się na matę, aby kopać Alego w nogi (107 razy).
Krótko po swojej porażce z Andre, Wepner zgodził się na jeszcze dziwniejszą walkę – miał się zmierzyć z niedźwiedziem. Niedźwiedź był co prawda pozbawiony kłów i pazurów, oraz miał kaganiec, jednak Wepner musiał uważać, gdyż nawet zwykłe pacnięcie łapą mogło oznaczać liczne złamania.
Szczyt formy
W Rocky 3, Stallone był najlżejszy z całej serii — ważył jedynie 73 kilogramy. W momencie kręcenia miał zaledwie 2,8 procent tkanki tłuszczowej (dla porównania, przeciętny mężczyzna ma od 18-24%). Aktor zawdzięczał to intensywnym ćwiczeniom (6 razy w tygodniu, 2 x dziennie) i bardzo restrykcyjnej diecie.
Pity the fool
Clubber Lang podczas wywiadu mówi “No, I don’t hate Balboa, but I pity the fool.” Słowa pity the fool (żal mi tego głupca) stały się później kultową odzywką utożsamianą z Mr. T.
Statua Rocky’ego
Na potrzeby filmu wykonano dwie trzymetrowe statuy boksera. Jedna z nich trafiła na słynne schody, przed wejściem do muzeum. Po zakończeniu zdjęć aktor podarował ją miastu, gdyż była popularną atrakcją turystyczną. Pomysł nie przypadł wszystkim do gustu. Niektórzy argumentowali, że fikcyjna postać nie powinna dekorować wejścia do poważnego muzeum. Statua została przeniesiona przed lokalny stadion. W końcu wróciła do muzeum, jednak nie na schody a w ich pobliże. Drugą wykupił sam Stallone i umieścił w swojej prywatnej kolekcji.
https://www.youtube.com/watch?v=hxnifQ7EdxY
Trzecia część miała być zwieńczeniem trylogii i końcem serii. Ostateczna walka miała się odbyć w rzymskim Koloseum, a jednym z widzów miał być sam papież. Rocky miał cierpieć na postępującą ślepotę.
Rocky 4
Dolph Lundgren
Stallone chciał, żeby w czwartej części walki były bardziej realistyczne. Z tego powodu na potrzeby scen nagrywanych w zwolnionym tempie uderzenia nie były symulowane. Wieczorem, po jednym z dni zdjęciowych Stallone trafił do szpitala z powodu bólu w klatce piersiowej. Okazało się, że Lundgren uderzył go tak mocno, że doszło do zapalenia osierdzia. Stallone musiał spędzić w szpitalu kilka dni.
I jeszcze o Lundgrenie. Podczas kręcenia walki z Apollem, rosły Szwed rzucił nim jak szmacianą lalką. Rozwścieczony Weathers opuścił plan i odmówił dalszego kręcenia. Przekonanie go do powrotu zajęło cztery dni.
Podczas walki, Drago odpycha sędziego usiłującego przerwać walkę, po czym wraca do bicia półprzytomnego przeciwnika. Zachowanie takie oznaczałoby dyskwalifikację, oraz potencjalne zarzuty o zabójstwo.
Hormon wzrostu
W tej części Stallone podbił swoją wagę do 80 kg. Wciąż zachował niską zawartość tłuszczu. Niemal 40-letniemu aktorowi udało się tego dokonać dzięki tajemniczemu „aminokwasowi”, który jest „wielokrotnie silniejszy od innych aminokwasów”. Aktor nie przyznał się do tego, jednak prawdopodobnie zażywał wtedy hormon wzrostu. Jest to hormon pozwalający zwiększyć siłę, masę mięśniową, przyśpieszyć regenerację oraz zwiększyć wytrzymałość. Hormon wzrostu pozbawiony jest większości typowych dla sterydów efektów ubocznych, jednak jest niezwykle drogi. Stallone musiał bardzo przywiązać się do środka, gdyż w 2007 zastał aresztowany za próbę wwiezienia 48 ampułek do Australii.
Wersja reżyserska
Na 35 rocznicę filmu, Stallone wydał nową wersję filmu zatytułowaną Rocky vs Drago: The Ultimate Director’s Cut.
Rocky vs Drago: The Ultimate Director’s Cut – recenzja wersji reżyserskiej Rocky 4
Rocky 5
Rodzina Stallone
W role syna Rocky’ego wcielił się prawdziwy syn gwiazdora — Sage Stallone. Młody aktor niestety zmarł w 2012 w wieku zaledwie 36 lat na chorobę niedokrwienną serca. Stallone zresztą lubił obsadzać swoich bliskich. Jego brat, Frank Stallone, zagrał niewielkie epizody w niemal wszystkich odsłonach cyklu i nagrał piosenkę do trzeciej części. W żonę Drago wcieliła się przyszła żona Stallone — Brigitte Nielsen. Bobaska z drugiej części zagrał drugi syn aktora, Seargeoh Stallone. Kobieta całująca Rocky’ego w Rocky 3, to kolejna żona aktora, Sasha Czack. W piątej części wśród fanek Tommy’ego Gunna pojawia się trzecie żona Stallone, Jennifer Flavin. W pierwszej części pojawił się także ojciec Stallone — gra osobę bijącą w gong.
Don King
Grany przez Richarda Ganta bombastyczny promotor boksu George Washington Duke, jest wzorowany na prawdziwym promotorze Donie Kingu. King znany jest zarówno z ekstrawaganckich zachowań jak i wykorzystywania swoich podopiecznych (nietórzy nazywają go zwyczajnym oszustem). Duke używa nawet hasła kojarzonego z Kingiem: Only in America.
https://www.youtube.com/watch?v=nrqJJ8rUcI4
Podwyżka
Podczas kręcenia pierwszej odsłony cyklu Stallone zarabiał 350 dolarów tygodniowo, a za piątą dostał równe 15 milionów.
Rocky Balboa
Trening
W przeciwieństwie do poprzednich projektów 60-letni aktor nie był w stanie jednocześnie przeprowadzać katorżniczych treningów i zajmować się filmem. Z tego powodu jako pierwszą nakręcono końcową walkę, dzięki czemu aktor mógł odłożyć ciężary i skupić się na graniu i reżyserii.
George Foreman
Powrót Rocky’ego na ring w podeszłym wieku zainspirowany został walką George’a Foremana z Michaelem Moorerem. W 1987 roku, 38- letni Foreman po dziesięciu latach przerwy od boksu, nieoczekiwanie powrócił na ring. Po stoczeniu kilkunastu walk i awansie w rankingu dostał szansę na odzyskanie tytułu mistrzowskiego. Udało mu się tego dokonać w wieku 45 lat. Foreman do dziś jest najstarszym mistrzem świata wagi ciężkiej.
The Super Fight
Komputerowa symulacja walki pomiędzy Rockym a Dixonem została oparta o wydarzenie z 1970 roku nazwane The Super Fight. Muhammad Ali i Rocky Marciano byli w tym czasie jedynymi niepokonanymi mistrzami świata w wadze ciężkiej. Doprowadziło to do licznych spekulacji, który z nich byłby lepszy, gdyby obaj walczyli w szczycie swojej formy. W końcu obaj bokserzy zgodzili się na zaaranżowanie symulowanej walki. Ali i Rocky stoczyli przed kamerami kilkadziesiąt sparingów. Podczas nich nagrano różne warianty przebiegu walki i jej zakończenia. Następnie dane dotyczące bokserów zostały wprowadzone do komputera (waga, wzrost, szybkość, zasięg, używane techniki itp.). Na podstawie wyników obliczeń, wyedytowany został film z walką. Według komputera Marciano wygrałby przez nokaut w trzynastej rundzie. Ali podobnie jak widzowie o wyniku starcia dowiedział się z telewizji. Mistrz nie był zadowolony i stwierdził, że komputer musiał zostać zrobiony w Alabamie (nawiązanie do rasistowskiej przeszłości stanu).
Powroty
W filmie mieli pojawić się poprzedni rywale Rocky’ego: Clubber Lang i Ivan Drago. Clubber miał być nawóconym chrześcijaninem (nawiązanie do Foremana, który z powodów religijnych odłożył rękawice). Clubber miał komentować walkę. Drago z kolei umierał w szpitalu z powodu przedawkowania sterydów.
Gdy o powrocie starych przeciwników dowiedział się Weathers, zwrócił się do Stallone o napisanie dla niego niewielkiej roli. Stallone z oczywistych powodów odmówił. Weathers się obraził i nie wyraził zgody na umieszczenie w filmie swoich archiwalnych nagrań.
