Gdy ogłoszono prace nad serialowymi przygodami najsłynniejszego kanibala, wiele osób miało wątpliwości czy twórcom uda się dorównać kinowym adaptacjom i czy znajdzie się aktor umiejący zmierzyć się z legendą Anthony’ego Hopkinsa. Jak się okazało — bezpodstawnie. Hannibal zachwycił widzów i krytyków, a Mads Mikkelsen sprostał pokładanym w nim nadziejom, portretując zarówno przerażającą jaki i czarującą postać.
Serial w bardzo inteligentny sposób mieszał ze sobą wątki zaczerpnięte z książek i ich adaptacji z wydarzeniami oryginalnymi. Poniższy artykuł zawiera ciekawostki z pierwszego sezonu najsmaczniejszego serialu w historii telewizji.
Uwaga na spoilery!
Showrunner serialu, czyli Bryan Fuller posadę otrzymał przypadkiem. W samolocie lecącym do Nowego Jorku, miejsce koło niego zajęła dawna przyjaciółka — producentka Katie O’Connell. O’Conell akurat była w trakcie pracy nad projektem osadzonym w świecie książek Thomasa Harrisa. Ponieważ Fuller fascynował się twórczością tego autora, Katie poprosiła go, żeby przejrzał zgromadzony przez nią materiał i ocenił, czy nadaje się na serial. Zaprezentowany przez producentkę pomysł miał na nowo opowiadać fabułę Milczenia owiec. W odpowiedzi Fuller zaproponował stworzenie serialu będącego prequelem książek. Katie pomysł spodobał się do tego stopnia, że zaprosiła dawnego przyjaciela do współpracy. Fuller napisał więc scenariusz pierwszego odcinka. Stacje telewizyjne przed podjęciem decyzji o zakupie serialu na ogół czekają na nakręcenie pilota, jednak włodarzom stacji NBC scenariusz Fullera spodobał się do tego stopnia, że na jego podstawie zatwierdzili produkcję całego pierwszego sezonu bez oglądania żadnego materiału.
Oryginalny plan zakładał nakręcenie aż siedmiu sezonów. Trzy pierwsze miały być prequelem książkowej trylogii, kolejne trzy adaptacją książek, a ostatni oryginalnym zakończeniem. Niestety plany zweryfikowało życie. Okazało się, że nie będzie możliwe uzyskanie praw do Milczenia owiec, a co za tym idzie do postaci i wydarzeń pojawiających się w niej.
Pierwszym aktorem zatrudnionym do serialu był grający Willa, Hugh Dancy. W wyścigu do roli pokonał znanego z Halt and Catch Fire i Strażników Galaktyki, Lee Pace’a. Problemy pojawiły się przy castingu do roli tytułowej. Skąd wziąć aktora, który sprosta legendzie wykreowanej przez Anthony’ego Hopkinsa? Musiał być to ktoś bardzo utalentowany, a jednocześnie niedrogi, gdyż stacja telewizyjna nie mogła zatrudnić pierwszoligowej gwiazdy Hollywood. Pierwszym wyborem producentów był znany z roli doktora Who David Tennant. Odbyło się nawet kilka spotkań. W końcu sprawa utknęła w miejscu. Gdy negocjacje się przedłużały, Hugh Dancy zaproponował Madsa Mikkelsena. Aktorzy znali i przyjaźnili się od wspólnego występu w filmie Król Artur z 2004.
Dziwnym przypadkiem w jednej z ich wspólnych scen pada dialog idealnie pasujący do serialu. Wcielający się w ser Gallahada Hugh mówi: w przeciwieństwie do niektórych, nie zabijam dla przyjemności, na co wcielający się w Tristiana Mads Mikkelsen odpowiada: powinieneś spróbować. Może ci to zasmakuje.
Obsadzenie pozostałych ról nie było problemem, jednak Fuller pozwolił sobie na drobne zmiany, podmieniając płeć lub kolor skóry poszczególnych postaci.
Ponieważ serial miał pokazywać kuchenne wyczyny tytułowej postaci, do konsultacji zatrudniono aż dwóch ekspertów kulinarnych. Głównym konsultantem został właściciel sieci wytwornych restauracji — José Andrés. Jego zadaniem było wymyślanie wykwintnych potraw serwowanych przez Hannibala. Potrawy miały być realistyczne (to znaczy możliwe do przygotowania, gdyby użyto prawdziwego ludzkiego mięsa) i nawiązywać do wydarzeń danego odcinka. Do przygotowania i prezentacji jedzenia zatrudniona została stylistka Janice Poon. A roboty miała dużo, gdyż niema w każdym odcinku stół Hannibala był suto zastawiony. Innym zadaniem Janice było szkolenie Mikkelsena do scen, w których musiał osobiście przygotowywać potrawy. W 2016 roku Janice wydała książkę z przepisami z serialu.
Kolejne odcinki serialu zostały nazwane od potraw lub dodatków kulinarnych (desery, drinki itp.). W pierwszym sezonie nazwy pochodzą od potraw kojarzonych z kuchnią francuską.
Odc 1. – Aperitif
Aperitif to nazwa alkoholu podawanego przed właściwym posiłkiem. Celem jest pobudzenia apetytu. Jest to niemal idealna metafora pilota serialu.
Will Graham był portretowany na ekranie dwa razy. Obie wersje różniły się od siebie. W filmie Czerwony smok z 2002 Will był twardo stąpającym po ziemi agentem FBI z niezwykłą intuicją do rozwiązywania spraw kryminalnych. W adaptacji z 1986 postać Willa jest bliższa książkowemu oryginałowi – jest on emocjonalnie niestabilny i wyniszczony. W obu filmach umiejętność rozwiązywania spraw kryminalnych jest oparta na dedukcji i intuicji. W serialu Will nie analizuje drobiazgowo śladów, tylko patrząc na miejsce zbrodni, wyobraża sobie przebieg wydarzeń. Serialowy Will dostał cechy obu poprzedników – jest racjonalistą, który potrafi się postawić choćby i przełożonemu, jednak kontakt ze zbrodniami działa na niego destruktywnie. Jest też niezwykle inteligentny i dysponuje pamięcią eidetyczną. Zasugerowane jest, że Will ma zaburzenia ze spektrum autyzmu a jego niezwykłe, niemal nadnaturalne zdolności są wynikiem posiadania zwiększonej liczby neuronów lustrzanych. Showrunner sugeruje jednak, że Will jedynie udaje objawy aspergera, po to, by ukryć swoje prawdziwe problemy. Łatwiej jest komuś powiedzieć, że ma się zaburzenia ze spektrum niż tłumaczyć umiejętność mentalnego wcielania się w psychopatów. Will jest też mocno introwertyczny. Problemy sprawia mu nawet zwykłe spojrzenie w oczy. Z tego powodu mieszka w całkowitej samotności, a jego jedynymi towarzyszami są psy. Hannibal twierdzi, że Will posiada „czystą empatię”. Tak naprawdę jednak twórcy nigdy jasno nie tłumaczą umiejętności głównego bohatera i wszystko powstaje w sferze niedopowiedzeń.
Zwierzchnikiem Willa jest Jack Crawford. Postać ta portretowana była na ekranie trzy razy. Wcielali się w nią Dennis Farina, Scott Glenn i Harvey Keitel. Laurence Fishburne jest pierwszym czarnoskórym aktorem grającym Jacka Crawforda. Crawford ma silne zdolności przywódcze i niezwykłą umiejętność manipulowania ludźmi ze swojego otoczenia. Twórcy serialu dodali mu jednak kolejną cechę — serialowy Crawford jest nieznoszącym sprzeciwu despotą. Często podnosi głos na swoich podwładnych i ich zastrasza. Jest też prawdopodobnie mściwy — w drugim odcinku Fredie Lounds sugeruje detektywowi, że za wygadanie jej poufnych spraw Crawford doprowadzi do jego zwolnienia. Książkowa wersja Jacka Crawforda wzorowana jest na profilerze FBI. John E. Douglas to jeden z pionierów profilowania kryminalistów. Luźną adaptację jego wspomnień jest serial Mindhunter.
Dr. Alana Bloom to kolejna zmiana wprowadzona przez Fullera. W książce jest to mężczyzna. Bloom jest profesorem psychologii i konsultantem FBI. Oprócz przerprowadzania typowo zawodowych rozmów, Bloom nie gra większej roli w fabule. Nie zna on też Hannibala (do czasu schwytania go przez Willa). Bloom nie jest on w żaden sposób związany romantycznie z jakąkolwiek z postaci.
Łazienka, w której rozmawiają Will i Jack, do złudzenia przypomina ubikację z filmu Lśnienie
Pierwsze serialowe zabójstwo Hannibala nie zostało nakręcone z powodów budżetowych. Widzimy jedynie jego efekty – nadzianą na poroże dziewczynę, pozbawioną płuc. Następnie widzimy Hannibala przygotowującego płucka na kolację. W oryginalnym scenariuszu Hannibal przebywał na meczu amerykańskiego futbolu, gdzie usłyszał swoją przyszłą ofiarę ubliżającą biedniejszej koleżance. Hannibal miał jej wtedy zwrócić uwagę, że takie zachowanie jest niegrzeczne, na co ofiara miała mu dmuchnąć w twarz dymem papierosowym.
Na końcu odcinka znajduje się spory błąd. Lecter dzwoni z telefonu stacjonarnego aby ostrzec Hobbsa. W późniejszym czasie jest powiedziane, że numer był nie do namierzenia. Owszem istnieje metoda polegająca na wprowadzeniu specjalnego kodu, przez co nasz rozmówca nie zobaczy na wyświetlaczu dzwoniącego numeru, jednak dla służb nie powinno być problemem otrzymanie oficjalnych wyciągów z firmy telekomunikacyjnej.
Gareth Jacob Hobbs to postać zaczerpnięta bezpośrednio z książki Czerwony Smok. Był on pierwszym zabójcą schwytanym przez Willa. W książce sytuacja wstrząsnęła Willem do tego stopnia, że zawiesił swoją służbę i spędził miesiąc w szpitalu psychiatrycznym. Niewielką zmianą jest zrobienie z Hobbsa kanibala.
Pojawiający się w wizjach Willa jeleń nie jest w żaden sposób wytłumaczony. Prawdopodobnie ma symbolizować zło wyrządzone przez Hannibala.
Odcinek 2 – Amuse-bouche
Amuse-bouche to nazwa przekąski serwowanej w oczekiwniu na właściwe danie. W przeciwieństwie do zwykłych przekąsek amuse-bouche ma być wizytówką szefa kuchni i popisem jego umiejętności.
Freddie (Frederica) Lounds to kolejna podmiana płci w wykonaniu Fullera. W książce Czerwony smok, jak i jej adaptacji z 2002 Freddie był przedstawiany jako obleśny i niechlujny reporter goniący za tanią sensacją, a w adaptacji z 1986, jako wygadany, schludnie ubrany cwaniak. Serialowa Freddie jest zadbaną piękną kobietą o ognistoczerwonych włosach. Nie jest jednak reporterką a zwykłą blogerką prowadząca stronę TattleCrime. Jej postać jest wzorowana na prawdziwej osobie. Rebekah Brooks była najmłodszym dyrektorem w historii brytyjskiego dziennika News of the World. Została zmuszona do odejścia, gdy okazało się, że gazeta prowadziła nielegalne podsłuchy celebrytów i polityków. Sprawa skończyła się wielkim skandalem. W późniejszym czasie Rebekah została pierwszą kobietą — redaktorem naczelnym tabloidu The Sun.
Główny zabójca odcinka — Eldon Stammets nie jest wzorowany na żadnym znanym seryjnym zabójcy, jednak nazwisko jest nawiązaniem do mykologa (eksperta od grzybów) Paula Edwarda Stametsa.
Odcinek 3 – Potage
Potage to cała kategoria zup i gulaszów, w których mięso gotuje się z warzywami tak długo, aż utworzy gęstą papkę.
W odcinku zaprezentowany jest jeden z najsłabszych planów Hannibala. Wydarzenia zostały uruchomione przez Freddie Lounds, która poszła odwiedzić brata jednej z ofiar – Nicholasa Boyle’a. Podjudzony przez dziennikarkę Nicholas poszedł skonfrontować się z Abigail Hobbs, jednak spotkanie nie skończyło się dla niego zbyt dobrze. Nicholas dostał kamieniem w głowę od jej koleżanki — Marissy Schuur. Hannibal kamień schował. Następnie wytropił Marisę, zamordował ją, a jej zęby wysmarował krwią z kamienia. Celem było wrobienie Nicholasa w morderstwo, ukaranie Marrisy za ubliżenie własnej matce (nazwał ją suką) i skierowanie Willa na fałszywy trop. Jednak najważniejsze było sprawdzenie, czy Abigail będzie zdolna zabić. Cały misterny plan Hannibala opierał się jednak na łucie szczęścia, że Nicholas zachowa się jak kompletny idiota i zamiast iść na policję, pójdzie się tłumaczyć jedynej osobie na świecie, której tak gorąco nienawidzi. Już samo pojawienie się w jej domu wyglądało podejrzanie, zupełnie jakby po zabójstwie koleżanki przyszedł zabić także ją. O wiele lepszym wyjściem byłoby pójście na policję i podanie miejsca pobytu w chwili zabójstwa, co byłoby dosyć łatwe do zweryfikowania. Nie wspominając o tym, że krew z kamienia byłaby zanieczyszczona, co powinno zwrócić uwagę śledczych.
Wątek Nicholasa kryje w sobie nawiązanie do Milczenia owiec. W scenie w chatce Hobbsa w pewnym momencie na czoło Abigail kapie krew. W podobny sposób zostało odkryte ciało leżące na dachu windy w Milczeniu Owiec. Nicholas nosi takie samo nazwisko jak policjant zmasakrowany i powieszony w tej samej scenie.
Omawiane w odcinku zaburzenie zwane paranoją indukowaną (folie a deux) jest prawdziwe. Jest to stan, w którym osoba zdrowa przebywająca zbyt długo z osobą chorą zaczyna podzielać jej lęki i urojenia. Następnie te dwie osoby nawzajem się umacniają w danym przekonaniu.
Odcinek 4 – Ouef
Ouef nie oznacza jakiegoś wyrafinowanego dania, tylko zwykłe jajko.
Odcinek ten został najbardziej kontrowersyjnym epizodem całej serii. Powodem jest mordowanie przez dzieci członków własnych rodzin. Niestety w USA w zbliżonym czasie doszło do kilku głośnych aktów przemocy z udziałem młodocianych, z czego najbardziej znanym była strzelanina w Sandy Hook. Stacja zdecydowała o pominięciu całego odcinka. Zobaczyć go mogli jedynie widzowie mieszkający poza USA. Ponieważ jednak serial jest jednolitą historią i wydarzenia z odcinka miały wpływ na późniejsze losy bohaterów, zdecydowano o wycięciu z całego wątku dotyczącego zabójstw i pozostawienie jedynie scen z nim niezwiązanych, które amerykańscy widzowie mogli zobaczyć w internecie w formie 6-odcinkowej miniserii.
W odcinku Hannibal opowiada o swoim dzieciństwie. Jego słowa są zgodne z wydarzeniami z prequela książkowej trylogii, czyli „Hannibal. Po drugiej stronie maski” (i jej filmowej adaptacji).
W odcinku poznajemy żonę Jacka Crawforda — Phyllis „Bellę„ Crawford. Gra ją Gina Torres, która w prawdziwym życiu w tamtym czasie byłą żoną Laurence’a Fishburne’a. Para wzięła rozwód w 2017. Postać jest jedną z trzecioplanowych bohaterek książki Milczenie owiec (w filmie całkowicie zrezygnowano z jej wątku).
Scena kolacji z będącą pod wpływem narkotyku Abigail przypomina scenę kończącą film Hannibal.
Odcinek 5 Coquilles
Coquilles to francuskie słowo oznaczające ostrygi.
Odcinek rozpoczyna się od nocnej wędrówki Willa. Jest to pierwszy epizod choroby o jakże uroczej nazwie „autoimmunologiczne zapalenie mózgu z obecnością przeciwciał przeciwko receptorom NMDA„. W tym przypadku zapalenie mózgu skutkuje poriomanią (niekontrolowana chęć do spacerowania) i fugą dysocjacyjną (czas wędrówki objęty jest amnezją). Will już wcześniej miewał halucynacje, jednak jest to pierwszy aż tak poważny epizod tej choroby. Niektórzy mylnie uważają, że za chorobą stoi Hannibal, jednak nie jest to prawda. Przeświadczenie to pochodzi z faktu, że Hannibal częstuje Willa ludzkim mięsem. Istnieje choroba zwana „kuru„, której można dostać po zjedzeniu ludzkiego mózgu, jednak ujawnia się ona po okresie wielu lat od spożycia. Will na przypadłość cierpiał przed spotkaniem Hannibala, jednak dopiero stresująca praca profilera zaostrzyła objawy.
Choroba serialowego Will została zainspirowana wydarzeniami z życia prawdziwego profilera Johna E. Douglasa. Podobnie jak w przypadku Willa, John nabawił się zapalenia mózgu, a stres związany z przesłuchiwaniem dziesiątek psychopatów zaostrzył objawy i spowodował pobyt w szpitalu i kilkumiesięczną rehabilitację.
Drugą chorobą, o której się dowiadujemy, jest rak Belli. Jest to wątek zapożyczony z książki Milczenie Owiec (adaptacja filmowa całkowicie go pomijała). W książce Bella była w ostatnim stadium raka. Jej choroba powodowała u Crawforda wyrzuty sumienia i dylemat moralny — spędzać ostatnie chwile z umierającą ukochaną, czy ścigać przestępcę, zanim po raz kolejny pozbawi kogoś życia.
Sposób, w jaki morderca odcinka zabija swoje ofiary, nazywa się „krwawym orłem”. Jest to technika kary śmierci rzekomo stosowana przez wikingów. Rzekomo, gdyż współcześni badacze uważają, że rytuał ten nie jest faktem historycznym, a wynikiem błędnego tłumaczenia starych kronik. Hannibal zabił w taki sposób jedną ze swoich ofiar w powieści Hannibal. Ofiary serialowego zabójcy przypominają także wspomnianą już egzekucję policjanta w Milczeniu owiec.
Z powyższą sceną wiąże się anegdota pokazująca hipokryzję cenzury. Fuller twierdzi, że stacja nie chciała się zgodzić na pokazanie klęczących ofiar krwawego orła. Problemem jednak nie była zerwana z ofiar skóra, odsłonięte żebra, mięśnie i kręgosłup, czy podwieszenie ofiary na hakach, a…gołe pośladki. Stacji po prostu nie podobało się, że na ekranie będzie widać 'rowek’, zupełnie jakby to był najbardziej szokujący obraz tej sceny. Fuller zapytał więc, czy scena przejdzie, jeśli wypełnią kontrowersyjny obszar zaschniętą krwią, na co stacja się zgodziła.
Hannibal obwąchuje Willa. Gdy ten go przyłapuje na dziwnym zachowaniu, Lecter mówi, że nie podoba mu się woda kolońska Willa, pachnąca jak coś ‘ze statkiem’ (nawiązanie do Old Spice). Jest to wątek zaczerpnięty bezpośrednio z powieści – Hannibal rozpoznawał Willa z daleka właśnie poprzez ten zapach. Hannibal oczywiście kłamie – tak naprawdę próbował wywęszyć (z powodzeniem) chorobę Willa. Jednak czy jest to w ogóle możliwe? Odpowiedź brzmi: i tak i nie. Pewne choroby wywęszyć mogą specjalnie szkolone psy. Problem w tym, że psy mają węch silniejszy od ludzkiego nawet do 100 tysięcy razy. Historia jednak nie zna udokumentowanego przypadku człowieka, który byłby w stanie wykrywać węchem u ludzi raka lub inne przypadłości (chyba, że w bardzo zaawansowanym stadim, w którym na skutek nieprawidłowej pracy wielu narządów człowiek wydaje z siebie silny odór.
Scena wąchania ma jeszcze jedno znaczenie. Sposób, w jaki Lecter obwąchuje Willa, jest niemal zmysłowy. Jest to pierwsze raz, gdy serial sugeruje, że Will jest dla Hannibala atrakcyjny seksualnie. Showrunner twierdzi jednak, że nie jest to homoseksualizm. W jego interpretacji Lecter jest omniseksualny (czyli czuje pociąg zarówno do mężczyzn, kobiet, jak i osób transseksualnych).
Odcinek 6 – Entrée
Entrée to inaczej przystawka — potrawa podawana przed głównymi daniami.
Nowa postać w serialu, czyli doktor Abel Gideon nie ma swojego odpowiednika w książkach. Tak naprawdę Gideon jest oparty o kreację Anthony’ego Hopkinsa z filmu Milczenie owiec. Postać ma taką samą manierę, sposób wysławiania się i mroczne poczucie humoru. Nawet pierwsza scena, w której Gideon morduje pielęgniarkę, do złudzenia przypomina sytuację, w której Lecter okaleczył pielęgniarkę. Podobnie jak sposób ukrycia kawałka metalu pod skórą. Gideona gra brytyjski komik Eddie Izzard.
Drugą ważną postacią odcinka jest Miriam Lass. Jest ona wzorowana na dwóch postaciach – Clarice Sterling z Milczenia Owiec i Willa Grahama z Czerwonego Smoka. Od Clarice twórcy pożyczyli sobie postać inteligentnej agentki FBI zwerbowanej przez Crawforda do wytropienia psychopaty, natomiast scena schwytania Miriam przez Hannibala jest wyjęta żywcem z Czerwonego Smoka. Jedyną różnicą jest fakt, że Willowi udało się Hannibala pokonać.
Pomysł na użycie artykułu napisanego przez Freddie Lounds celem sprowokowania zabójcy pochodzi bezpośrednio z Czerwonego Smoka.
Po raz pierwszy w serii zostaje poruszony temat „psychic driving„. Jest to technika prania mózgu zapoczątkowana przez dr. Donalda Ewena Camerona. Pacjent miał być bombardowany powtarzającym się nagraniem z jakąś informacją, a aby zwiększyć jej przyswajalność, podawano mu leki rozluźniające, paraliżujące, a nawet narkotyki (LSD). W późniejszym czasie terapia została ‘wzbogacona’ o elektrowstrząsy. W teorii technikę można by wykorzystać do leczenia schizofrenii, w praktyce jednak zainteresowało się nią wojsko, dzięki czemu Cameron został uczestnikiem tajnego programu CIA o nazwie MKUltra. Po skandalu związanym z ujawnieniem niemoralnych eksperymentów program został zamknięty. Technikę psychic driving można porównać do naprawiania urządzenia poprzez walenie w nie pięścią. Może i uda nam się dostać do środka, jednak spowoduje to nieodwracalne zniszczenia.
Nie ma dowodów na skuteczność psychic driving w leczeniu zaburzeń, natomiast wiemy, że sposób niszczenia psychiki był niezwykle skuteczny. W 1984 Hezbollah porwał szefa szef placówki CIA w Bejrucie. William Francis Buckley przez 444 dni poddawany był medycznym torturom. Psychiatra Aziz al-Abub podawał Buckleyowi mieszankę leków psychodelicznych i narkotyków. Efekty były straszne. Na nagraniach przysyłanych do agencji Buckley bełkotał i wywracał oczami, okazjonalnie krzycząc w przerażeniu. Technika podziałała – ofiara podpisała ponad 400-stronicowy dokument zdradzający tajniki pracy CIA. Zniszczona została cała siatka Buckleya.
Podczas kolacji u Hannibala pada kilka nawiązań do Milczenia owiec. Żarcik Hannibala o zaproszeniu starego przyjaciela na kolację jest nawiązaniem do zakończenia filmowej adaptacji. Kolejny to zaserwowane przez Hannibala ozorki jagnięce, które jak twierdzi gospodarz, pochodziły od bardzo 'gadatliwych owiec’. Jeszcze jednym nawiązaniem jest marzenie Chiltona o schwytaniu ‘prawdziwego psychopaty’ żywcem.
Odc 7 – Sorbet
Sorbet, to deser składający się z zamrożonej wody z sokiem owocowym.
Śpiewaczka operowa występująca w czołówce nazywa się Emily Klassen. Wykonywana przez nią opera to Juliusz cezar Georga Friedricha Händla.
W momencie, gdy kamera robi najazd na ucho Lectera słychać fałszowanie jednego z instrumentów. Będzie to miało znaczenie w następnym odcinku.
Nową postacią jest grana przez Gillian Anderson, Bedelia Du Maurier. Jest ona superwizorem Hannibala. W psychologii oznacza to specjalistę, z którym terapeuta może konsultować swoją pracę, bez naruszania tajemnicy zawodowej. Superwizor jest też terapeutą psychiatry. Nazwisko Du Maurier nawiązuje do angielskiej pisarki Daphne du Maurier a imię Bedelia do powieści Very Caspary o takim właśnie tytule. Pierwotnie w roli mentorki Lectera wystąpić miała Angela Lansbury, jednak ze względu na konflikt terminów aktorka musiała zrezygnować. Fuller przepisał wtedy rolę z myślą o kimś młodszym.
W scenie odwiedzin Willa w gabinecie Hannibala kryje się mały błąd. Na końcu sesji u Bedeli, Hannibal napił się z nią wina. W następnej scenie do Hannibala przyszedł Will i zauważył kieliszki. Hannibal odpowiedział mu, że napił się wina, ze swoją terapeutką. Problem w tym, że sesja z Bedelią odbyła się w jej mieszkaniu, więc kieliszki i wino musiały się teleportować do gabinetu Hannibala.
Prawdopodobnie scena z Bedelią miała być kręcona w gabinecie Lectera, jednak później z jakichś powodów zmieniono lokację zdjęć, a montażysta nie zauważył tej drobnej nieścisłości przy sklejaniu materiału.
Odc 8 –Fromage
Fromage to po prostu ser.
Wątki przedstawione w odcinku to jeden wielki szereg nawiązań do Milczenia owiec. Oryginalnie odcinek miał wprowadzić postacie znane z tej książki, jednak twórcom serialu nie udało się zdobyć praw autorskich, więc musieli pozmieniać nazwiska i kolejność wydarzeń. Głównym zabójcą w Milczeniu był niejaki Jamie Gumb (wzorowany na seryjnym zabójcy Edzie Gainie). Hannibal był w tym czasie terapeutą chłopaka Gumba, czyli Benjamina Raspila. Raspail podczas sesji opowiadał Hannibalowi o niepokojących zachowaniach swojego partnera. Gumb i Raspail rozstali się, gdy Gumb zabił nowego kochanka Raspaila – Klausa. Raspail pochował ciało Klausa, a jego głowę umieścił w słoju w garażu wynajętym na swoje nazwisko. Podczas jednej z kolejnych sesji, Lecter zabił Raspaila. W filmie wątek Klausa wycięto, robiąc z Raspaila ofiarę Gumba. W serialu wydarzenia biegną podobnie – Franklyn zaniepokojony wyznaniami Tobiasa donosi o nich Lecterowi, a ten podczas finałowej konfrontacji go zabija.
W odcinku pada pytanie, na które nigdy nie poznajemy odpowiedzi — dla kogo grał Tobias? A odpowiedź jest prosta — dla Lectera. Coraz bardziej zauroczony Lecterem Franklyn aranżował różne 'przypadkowe’ spotkania, co nie spodobało się jemu najlepszemu przyjacielowi Tobiasowi. Tobias postanowił więc pozbyć się niewygodnego terapeuty. Śledząc Lectera, został świadkiem morderstwa i zmienił zamiary. Zamiast zabijać morderczego psychiatrę, postanowił się z nim zaprzyjaźnić. Tobias wiedział, że aby tego dokonać musi na siebie zwrócić uwagę ‘kolegi po fachu’. Do tej pory Tobias mordował po cichu, bez zwracania na siebie uwagi, jednak wie, że morderstwo musi być dostatecznie dramatyczne, aby wieści dotarły do uszu Lectera. „Granie„ na martwym wiolonczeliście w jego oczach było odpowiednikiem wysłania wizytówki. „Jestem seryjnym zabójcą tak jak ty i podobnie jak ty jestem rozmiłowany w sztuce i muzyce”. Później już tylko pozostało powiedzieć o wszystkim Franlynowi, wiedząc, że ten powtórzy wszystko Hannibalowi. Tobias jednak nie przewidział, że Lecter nie będzie zainteresowany przyjaźnią z nim.
Zabójstwo członka orkiestry jest nawiązaniem do powieści. Hannibal zabił przynajmniej dwóch muzyków – wspomnianego już Raspaila (był flecistą w orkiestrze) i członka Florenckiej orkiestry – za fałszowanie. W filmie Czerwony Smok pokazana jest nawet uczta, podczas której Hannibal nakarmił muzykiem jego kolegów z orkiestry. Tutaj zabójstwa dokonuje co prawda Tobias, jednak Hannibal pochwala to morderstwo, gdyż uważa, że orkiestra na tym skorzysta.
Scena w piwnicy sklepu Tobiasa przypomina do złudzenia finał Milczenia owiec.
Hannibal rozbija głowę Tobiasa figurą jelenia, czyli symbolu zła z koszmarów sennych Willa.
Odcinek 9 – Trou Normand
Trou Normand (dziura normandzka) to francuski zwyczaj polegający na wypiciu kieliszka calvados (jabłkowa brandy) między daniami.
Główny zabójca odcinka grany jest przez Lance Henriksena. Angaż tego aktora nie był przypadkowy. Henriksen grał postać profilera FBI, z niemal identycznymi zdolnościami jak Will w serialu Millenium. Serial Hannibal jest w pewnym sensie duchowym spadkobiercą Millenium.
Odcinek 10 – Buffet Froid
Buffet Froid to francuskie słowo oznaczające wędliny
Kolejnym z objawów postępującego zapalenia mózgu Willa jest przypadłość zwana zespołem nieuwagi stronnej. Zaburzenie to utrudnia choremu postrzegania przestrzeni po stronie przeciwległej do uszkodzonej półkuli mózgu. Rysowanie zegara, figur geometrycznych czy jakiegoś obiektu (np. dom) jest jedną z metod na ustalenie, czy pacjent cierpi na tę przypadłość i w jak zaawansowanym stopniu. Osoba chora na ogół cierpi także na anozognozję, czyli nie zdaje sobie sprawy z choroby i ignoruje jej objawy (Will rysując zegar, widzi go poprawnie). Niestety twórcy stworzyli w ten sposób dwie poważne dziury fabularne. Po pierwsze zespół nieuwagi odbija się nie tylko na zdolności do rysowania, ale wielu innych prozaicznych czynnościach. Osoba chora uczesze tylko jedną stronę głowy i ogoli tylko połowę twarzy. Może nawet dojść do sytuacji, że założy jedynie jeden but. Oznacza to, że zachowanie Willa nie mogło umknąć uwadze osób postronnych. Oprócz tego przypadłość ta nie jest czymś niezwykłym i bardzo często dotyka osoby po udarze. Will jest ekspertem od psychologii, więc nie ma takiej możliwości, że nie domyśliłby się, dlaczego Hannibal każe mu rysować zegary.
Drugim pokazanym w odcinku schorzeniem jest zespół Cotarda. Jest to bardzo rzadka przypadłość, w której chory uważa, że jest martwy lub po prostu nie istnieje. Osoba dotknięta zespołem może też uważać, że nie posiada krwi i narządów wewnętrznych. W rzadkich przypadkach chory może uważać, że jest nieśmiertelny.
Trzecią pokazaną w serialu przypadłością jest prozopagnozja. Jest zaburzenie percepcji wzrokowej, polegające na upośledzeniu zdolności rozpoznawania twarzy znajomych lub widzianych już osób. W serialu zaprezentowane jest to w ten sposób, że osoba chora nie widzi twarzy tylko rozmyte miejsce. W rzeczywistości osoba taka widzi wyraźnie twarz, tylko przy następnym spotkaniu tej samej osoby nie jest w stanie jej rozpoznać. W tym przypadku można jednak zrozumieć twórców, gdyż zaburzenie to musieli jakoś zaprezentować.
Odcinek 11 – Rôti
Rôti to po prostu pieczeń. Twórcy przegapili tutaj okazję na odrobinę czarnego humoru, gdyż tytuł ten bardziej pasowałby do odcinka 12, biorąc pod uwagę los, jaki spotyka Georgię Madchen. Istnieją także hinduskie placki o takiej samej nazwie (bez ’ô„), jednak w tym sezonie Lecter zajada się potrawami kuchni francuskiej.
Sposób, w jaki Gideon zabił Carruthersa, nazywa się kolumbijski krawat (colombian necktie). Polega to na głębokim podcięciu gardła i wyciągnięciu przez powstały otwór języka. Ten sposób egzekucji kojarzony jest z kartelami narkotykowymi, jednak został ‘wynaleziony’ już w latach 50. XX wieku, podczas wojny domowej w Kolumbii.
Nawet mimo postępującej choroby Will wciąż podświadomie dostrzega grożące mu niebezpieczeństwo. Scena, w której Will jest otoczony przez poroża, symbolizuje systematycznie zaciskającą się pułapkę stworzoną przez Hannibala.
Odcinek 12 – Relevés
Relevés to przestarzały termin oznaczający główne danie mięsne.
W odcinku dowiadujemy się o szczegółach śmierci ostatniego pacjenta Bedeli. Miał on popełnić samobójstwo poprzez połknięcie własnego języka. Zasugerowane jest, że w jakiś sposób namówił go do tego Lecter. W podobny sposób Hannibal zabił Miggsa w Milczeniu owiec.
Odcinek 13 Savoureux
Savoureux to inaczej słony lub pikantny deser.
Sposób na ucieczkę z transportu Will ‘pożyczył’ sobie od Abela Gideona, w którego głowę wszedł w odcinku jedenastym. Uwolnienie się z kajdanek poprzez odpowiednie wyłamanie sobie kciuka teoretycznie jest wykonalne, jednak w sytuacji Willa niemożliwe do osiągnięcia. Wyłamanie kciuka byłoby ekstremalnie bolesne, a ręka stałaby się niemal bezużyteczna. Oznacza to, że do walki ze strażnikami Will dysponował by tylko jedną ręką.
Ostatnia scena, czyli spotkanie Lectera i Willa jest nawiązaniem do filmu Milczenie owiec. Obie postacie w niemal identyczny sposób patrzą się w kamerę przy dużym zbliżeniu na twarz. Małym easter eggiem jest fakt, że Will ze względu na swój introwertyzm nie patrzy prosto w kamerę a lekko ponad nią.
