Nicole wraca do odziedziczonego w spadku po zmarłym ojcu hotelu. Dla głównej bohaterki podróż wiąże się z bardzo niemiłymi wspomnieniami. Dziesięć lat wcześniej ojciec Nicole miał romans z jej koleżanką i rówieśniczką – 16-letnią Rachel Foster. Sprawa zakończyła się skandalem, rozwodem i samobójstwem ciężarnej Rachel. Od tego czasu Nicole nie utrzymywała z ojcem żadnego kontaktu. Bohaterka chce jak najszybciej załatwić formalności związane ze sprzedażą i wyjechać z miejsca przywołującego bolesne wspomnienia. Niestety po dotarciu na miejsce okazuje się, że przez okolicę przechodzi śnieżna burza, zmuszając ją do przymusowego pobytu w opuszczonym budynku. Jej jedynym kontaktem ze światem jest Irving – członek agencji zarządzania kryzysowego, z którym Nicole rozmawia przez telefon komórkowy.
Mimo telefonicznego wsparcia pobyt nie będzie spokojny. Już pierwszego dnia zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Giną kluczyki do auta, mimo zerwanych linii dzwoni telefon stacjonarny, a Nicole zaczyna odnajdywać wskazówki sugerujące, że Rachel nie popełniła samobójstwa, tylko została zamordowana.
The Suicide of Rachel Foster to typowa gra eksploracyjna, napędzana przez dialogi. Większość czasu spędzamy na telefonie, przekomarzając się z Irwingiem, lub wypełniając proste zadania. Gdy wysiądzie światło, należy odnaleźć skrzynkę z bezpiecznikami, a gdy przestanie działać ogrzewanie, trzeba znaleźć i zrestartować bojler. Zadania są proste, a jedyne wyzwanie polega na odnajdywaniu kolejnych miejsc, gdyż hotel jest spory i minie sporo czasu, zanim uda nam się zapamiętać jego rozkład.
Największą zaletą gry jest klimat. Autorom udało się dokonać czegoś niespotykanego w dzisiejszych czasach i stworzyć horror, starannie unikający wszelkiego rodzaju klisz gatunkowych. Żadnego tuptania stóp dobiegającego z oddali, żadnych upiornych laleczek i próby straszenia nas przy pomocy nagłego „BUUU!” Napięcie wynika ze świadomości przebywania w wielkim opuszczonym budynku oraz tajemnicy otaczającej ponure miejsce.
Rozgrywka przypomina miszmasz dwóch podobnych tytułów. Z Firewatch zapożyczono pomysł na rozwijanie fabuły poprzez długie rozmowy z niewidoczną i nieznaną nam osobą. Tutaj wielkie brawa należą się aktorom głosowym, między którymi jest dużo chemii. Drugim tytułem, z którego The Suicide of Rachel Foster pełnymi garściami czerpie, jest Gone Home. Podobnie jak tam osią fabuły jest odkrywanie rodzinnych tajemnic. Jednak w przeciwieństwie do tamtej gry fabuła Rachel Foster jest ciekawsza, a zakończenie satysfakcjonujące. Gra pożycza sobie także sobie to i owo z różnych filmów, z kubrickowskim „Lśnieniem” na czele. Fabuła dotyczy bardzo poważnych i delikatnych tematów: samobójstwo, uwodzenie nieletnich, wyparte wspomnienia i zemsta. Całość jest niezwykle ponura, a czasami nawet przerażająca. Szkoda tylko, że w grze znalazło się kilka pomniejszych dziur fabularnych. Niestety nie możemy ich tutaj omówić, bo oznaczałoby to gigantyczne spoilery.
Grafika jest ładna i świetnie oddaje atmosferę ponurego miejsca. Bardzo dobrze rozplanowany też został sam hotel, który nie wygląda jak stereotypowy nawiedzony dwór, a prawdziwe miejsce, w którym turyści kiedyś mogli wypoczywać. Od strony technicznej grze też nie można zbyt wiele zarzucić. Podczas trwającej łącznie jakieś trzy godziny gry przydarzył mi się jeden glicz, w którym gra uruchomiła naraz dwie konwersacje jednocześnie, po czym nie pozwoliła wykonać kolejnych czynności niezbędnych do ukończenia rozdziału. Po przeładowaniu ostatniego zapisu glicz się nie powtórzył. A skoro mowa o dialogach, to irytuje konieczność wysłuchania ich do końca. W zamierzeniu dialogi miały nas zabawiać podczas przemierzania korytarzy hotelu lub naprowadzać na trop kolejnego zadania, jednak czasem zwyczajnie stoją na przeszkodzie do wykonania zadania. Domyślamy się, co mamy zrobić, ale mimo stania nad danym przedmiotem musimy wysłuchać dialogu do końca. Gra nam nie pozwoli nic podnosić/używać w trakcie rozmowy.
Jeśli lubicie walking simulatory w stylu Firewatch, to The Suicide of Rachel Foster zapewni wam trzy godziny dobrej zabawy. Trzeba jednak pamiętać, że nie jest to żadna rewolucja gatunkowa, a jedynie solidny rzemieślniczy produkt. Natomiast, jeśli nie lubicie tego typu gier, powolna fabuła TSoRF i tak was do siebie nie przekona, a wydane na nią pieniądze okażą się zmarnowane.
Być samemu w hotelu i zatrzasnąć się w zamrażarce 😄